Dit artikel verscheen in Noorderland 2017-5.
Tekst en fotografie: Cora Westerink
Zes Groningers die elkaar niet of nauwelijks kenden. Vijf staan er in het adresboekje van Dorine Folkerts uit Nieuwolda en zij zag een overeenkomst. Ze hebben stuk voor stuk op een bepaald moment in hun leven een knop omgezet, soms heel bewust zelf, soms gedwongen door de omstandigheden. Ze kozen voor het verwezenlijken van dromen en zijn er uiteindelijk gelukkiger door geworden. Nieuwsgierig naar de verhalen nodigden wij deze vrije vogels uit aan de tuintafel van Dorine. Stof tot praten genoeg.
Rob Ubels (41) had een leuke baan bij een groot technisch bedrijf toen de crisis uitbrak. Er volgde een reorganisatie. Dat betekende voor Rob niet direct ontslag, maar wel ander werk en daar werd hij niet gelukkiger van. 'Ik had thuis al een grote werkplaats opgebouwd, helemaal met eigen middelen. Denk maar eens aan de smid van vroeger. Auto's repareren, laswerkzaamheden, alles was mogelijk. Ik waagde de sprong in het diepe en heb mijn baan opgezegd.' Maar Rob had ook een boot waarmee hij graag het Wad op ging. Voor de rust en de ruimte, soms juist voor de onstuimigheid. Reisjes naar de eilanden voor de Nederlandse en Duitse kust. En dan nam hij wel eens mensen mee.
Hij merkte dat het hem veel voldoening gaf om mensen het Wad, Unesco Werelderfgoed, te laten zien en hij nam weer een stap. Hij kocht een grote boot, een RIB (Rigid Inflatable Boat), en verrichtte alle aanpassingen zelf, waarbij zijn vakmanschap en twee rechterhanden goed van pas kwamen. 'Ik heb bij anderen gezien hoe het níét moet. Bij mij hebben alle passagiers een eigen zitting met handsteun. Zelf sta ik achterop en heb een goed overzicht over de boot. Als ik uitvaar, maak ik al snel een paar onverwachte manoeuvres. Daarbij let ik goed op mijn passagiers. Degene die daar het heftigst op reageert, is de zwakste schakel van de groep. Die houd ik goed in de gaten tijdens de tocht en daar pas ik alles op aan. Iedereen moet zich veilig voelen bij mij en het geeft mij een goed gevoel, dat ik mensen die zekerheid geven kan.'
Nog steeds gaat Rob heel graag in zijn eentje het Wad op. 'Dan leg ik de boot stil en ga ik staan. En over die onmetelijke lege vlakte sta ik dan te zingen, luidkeels, Ede Staal of Herman van Veen. Kun je je voorstellen wat een kick dat geeft? Dat is mijn gevoel van vrijheid! Laatst heb ik voor het eerst bruinvissen gezien, zes tegelijk, dat is toch geweldig?'
Rob heeft nu meerdere boten in de vaart, maar is nog lang niet uitgedroomd. Hij kent inmiddels zijn eigen kwaliteiten en anderen hebben die ook ontdekt. Zo heeft hij voor Greenpeace al boten mogen aanpassen voor hun bijzondere werk. Die kant wil hij dan ook graag op: snelle boten bouwen voor speciale doeleinden. 'De laatste jaren groeien mijn broers en ik steeds meer naar elkaar toe. Misschien is de tijd wel rijp voor een mooie samenwerking.' waddenribtochten.nl
